Όμορφη και Παράξενη Ομάδα

Ζητώ συγνώμη από τον μεγάλο Οδυσσέα Ελύτη που παράφρασα τους στίχους του μα με αυτή την ομάδα που παρακολουθώ  έτσι νοιώθω. (http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=93)
Μενει στους 5 δρόμους αντρειεύεται. Γεια σου χαρά σου ψυχή του Πανιώνιου.


Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Τέλος Εποχής

Η μοναδική αλήθεια είναι ότι η ΠΑΕ Πανιώνιος πουλήθηκε σε κάποιον που ο βίος και η πολιτεία του δεν συνάδουν με την φιλοσοφία του Πανιωνίου.

Γιατί υπάρχει αυτή η έκπληξη; Αυτό είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ο ιδιοκτήτης αποφασίζει και οι άλλοι απλά υπακούουν. Οσοι από μας θέλουν θα ακολουθήσουν την ομάδα ενώ οι υπόλοιποι θα μείνουν σπίτι τους. Ο ιδιοκτήτης μπορεί να πούλησε τις μετοχές αλλά δεν πούλησε και εμάς μαζί. Ο καθένας μας αποφασίζει αν και πως θα συνεχίζει να υποστηρίζει την ομάδα.

Ο Βάρναλης λέει: "Αχ νιότη που δείχνες πως θα γινόσουν άλλος" κύριε Τσακίρη.

Για όλους τους άλλους: Κανε λιγάκι υπομονή: Μπέλου-Τσιτσάνης

Ο Κύκλος με τα Αδιέξοδα

Εχω πολλά κουσούρια αλλά στην πολιτική το μεγαλύτερο είναι οι φλάντζες που πετάω όταν ακούω για αδιέξοδα και για μονόδρομους.
Μια συνηθισμένη ρήση όλων των διαχειριστών της εξουσίας είναι η φράση "Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα". Εννοώντας πως όλα λύνονται με την προκύρηξη εκλογών ιδίως αν υπάρχει και ο κατάλληλος εκλογικός νόμος που όπως έλεγε στον δίσκο του 1977 "Εμμετρος Ρίζος: Τα τραγούδια του Ριζοσπάστη" σε μουσική Χρύσανθου Μουζακίτη και στίχους του Παληού ένα τραγουδάκι με τίτλο "Ενισχυμένη Νοθεία":
" Στης κούρσας της εκλογικής μπαίνουμε την ευθεία
και ο ελληνικός λαός χωρίς καλπονοθεία
το φετινό φθινόπωρο και πριν απ τ' άλλο θέρος
τα κόμματα που προτιμά θα εκλέξει ... "ελευθέρως"

Αυτό θα πει αγαπητέ σωστή δημοκρατία
με δίχως πειθαναγκασμό χωρίς "τρομοκρατία"
να έχεις το δικαίωμα λεύτερα να ψηφίζεις
και την ικανοποίηση πως απ τα πριν γνωρίζεις
          λογω "ενισχυμένης"
την  ψήφο σου στο Θοδωρή την παίρνει ο ..... Κλεομένης".

Αναρωτιέμαι λοιπόν δυνατά:
1) Δεν είναι αδιέξοδο ο μονόδρομος που μας δείχνουν και που λέγεται Μνημόνιο, ΕΕ και ΔΝΤ;
2) Δεν είναι αδιέξοδο οι μειώσεις μισθών, το φάγωμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων μέσα από το χρηματιστήριο κλπ;
3) Δεν είναι αδιέξοδο η απουσία ελπίδας ανάκαμψης, δεν είναι αδιέξοδο ένα μέλλον γεμάτο ανεργία για μας και τα παιδιά μας;
4) Δεν είναι τρομοκρατία απέναντι στον κόσμο όλες αυτές οι στρακαστρούκες που σκάνε καθημερινά σε πρεσβείες και διαφόρους άλλους χώρους; 

Σε όλα αυτά τα αδιέξοδα θα δώσουν λύσεις οι εκλογές  που πριν από αυτές μας λένε ότι λεφτά υπάρχουν και μετά μας φέρνουν το ΔΝΤ και το κόψιμο των δώρων;  Αν δεν αλλάξουμε εμείς μυαλά τα αδιέξοδα θα παραμείνουν. Ακόμα και αν η δημοκρατία "νικήσει" μέσα από τις επόμενες γενικές εκλογές.

Για μένα δεν υπάρχουν αυτά τα αδιέξοδα. Τα αδιέξοδα αυτά εκπροσωπουν μια συγκεκριμένη πολιτική κατευθυνση. Σε μια Αττική που διαβάζω ότι ένας στους 11 ζει από τα συσσίτια δεν μπορούμε πια να συζητάμε για την ορθότητα αυτής της πολιτικής. Γυρίζω προσωπικά την πλάτη μου σε όλους αυτούς που διαχειρίστηκαν την πατρίδα μου 65 χρόνια. Ξεχνάω τις διαφωνίες που είχα και έχω σε επιμέρους ζητήματα με την μόνη δύναμη αντίστασης που έχει αυτός ο τόπος. Ξαναζεσταίνω την καρδιά μου στη φωτιά του 21, στη φωτιά της Εθνικής Αντίστασης 40-44, στην τρέλλα του Πολυτεχνείου και ψηφίζω αυτούς που με προειδοποιούσαν χρόνια ολόκληρα και δεν τους άκουγα λέγοντας "Αυτά δεν γίνονται". Ξεπερνάω οριστικά την αίσθηση της ήττας που ένιωσα το 89-92 και που με οδήγησε για χρόνια σε λάθος μονοπάτια.  Η ζωή μου κλείνει έναν κύκλο και πολιτικά ξαναγυρίζω  πίσω ξανά  στα φοιτητικά μου χρόνια, στην τιμημένη Πανσπουδαστική.  Τότε που οι καρδιές μας έκαιγαν ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον για μας. Τωρα οι ματιές μας καίνε βλέποντας το μέλλον που κάποιοι προετοιμάζουν για τα παιδιά μας.

Ξαναθυμάμαι λοιπόν ότι την απάντηση στα κάθε λογής αδιέξοδα τη δίνει ο Μπέρτολντ Μπρέχτ.
Ο Μπρέχτ τραγουδάει το τραγούδι της αλληλεγγύης, μαζί με τον Χανς Αϊσλερ από την ταινία "Kuhle Wampe" (1931)

"Τώρα ήρθ' η ώρα για μάχη και για ζωή
γροθια μου η γροθια σου δίπλα φίλε στάσου
η πείνα είναι ντροπή

Οταν σφίξουμε τα χέρια οι λαοί αυτής της Γης
θα γενεί παράδεισος μας κι αφεντάδες της εμείς

Τώρα ήρθ' η ώρα για μάχη και για ζωή
γροθιά μου η γροθιά σου δίπλα φίλε στάσου
η πείνα είναι ντροπή

Εχουν ρίξει τη διχόνια και μας τρών' οι δυνατοί
δούλος τους εσύ να μένεις κι αφεντάδες να ναι αυτοί

Τώρα ήρθ' η ώρα για μάχη και για ζωή
γροθιά μου η γροθιά σου δίπλα φίλε στάσου
η πείνα είναι ντροπή

Δούλοι και προσκυνημένοι βάρη  άχρηστα της Γης
μαύρη μοίρα τους προσμένει σαν θα ενωθούμε εμείς

Προλετάριε προχώρα με τη γνώση πας μπροστά
μονιασμένη κι ενωμένη θα νικήσει η εργατιά

Βιάσου ήρθε η σειρά σου για να γίνει ο αφέντης
της δικής σου της πατρίδας της δικής σου της ζωής"

Και όσοι το προτιμούν στα Γερμανικά από την ταινία του 1931 Kuhle Wampe : Σε ποιους ανήκει ο Κόσμος (όπως ήταν ο πλήρης τίτλος).