Ενας από τους καλύτερους μύθους μας είναι αυτός του Προμηθέα. Του Τιτάνα που βοήθησε τον Δία στον αγώνα του ενάντια στους άλλους Τιτάνες, τον Τιτάνα που έπεισε την μάνα του τη Θέμιδα αλλά και τη Γαία να βοηθήσε σε αυτή τη μάχη τον Δία, τον Τιτάνα όμως που έδωσε τη φωτιά αλλά και πολλές άλλες τέχνες στους ανθρώπους παραβαίνοντας την εντολή του Δία, πηγαίνοντας κόντρα στους νόμους των θεών (των αγορών θα λέγαμε σήμερα καθώς οι αγορές είναι οι θεοί της εποχής μας). Ο Προμηθέας έζεψε τον ταύρο και έμαθε τη γεωργία στους ανθρώπους, έφτιαξε το πρώτο καράβι και του έβαλε πανιά. Δίδαξε τα φάρμακα στους ανθρώπους. Ο Προμηθέας συνελήφθη από τους δούλους του Δία που οι αρχαίοι τους ονόμασαν Κράτος και Βία (θα μου μείνει αξέχαστη η παράσταση "Προμηθέας Δεσμώτης" με το Μάνο Κατράκη όπου ο αρχικός διάλογος ςίναι ανάμεσα στον Ήφαιστο και στο Κράτος) και καρφώθηκε στην κορυφή του Καυκάσου όπου κάθε πρωί ένα πουλί πήγαινε και του έτρωγε το συκώτι μέχρι που πέρασε ο ημίθεος-θνητός Ηρακλής και τον ελευθέρωσε.
Ο Προμηθέας προαναγγέλει την πτώση του Δία από το βασίλειο των θεών στο έρεβος.Ο Προμηθέας είναι αυτός που λέει στον Ερμή τον μαντατοφόρο του Δία ότι δεν αλλάζει " Καλύτερα αλυσσόδετος στο βράχο παρά δούλος πιστός του τυράννου Δία". Ακόμα και όταν οι Τιτάνες οι ηττημμένοι της μάχης υποτάχθηκαν στο Δία και ελευθερώθηκαν από τα Τάρταρα και πήγαν και παρακάλεσαν τον Προμηθέα να υποκύψει αυτός αρνήθηκε.
Μέχρι που έφτασε στο βράχο του ο Ηρακλής, ο θνητός και τον ελευθέρωσε.
Ετσι και μεις. Ο Προμηθέας-λαός μας υποταγμένος στους θεούς των αγορών περιμένει τον θνητό Ηρακλή να του δείξει το δρόμο.
Μέχρι τότε θυμόμαστε τον πρόγονο μας Προμηθέα και τραγουδάμε μαζί με τη θεία φωνή του Νίκου Ξυλούρη:(http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=7848)
Στίχοι: Κ.Χ Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Στα πίσω χρόνια τα πικρά
οπού φωτιά δεν είχε
ο κόσμος στις βαθιές σπηλιές
τ' αλέτρι δεν κατείχε.
Μα μιάν αυγή, μια Κυριακή
μια 'πίσημον ημέρα
γεμίσανε τα φυσερά
λυτρωτικόν αέρα.
Κατέβηκεν ο Γίγαντας
μ' ένα δαδί στο χέρι
έριξε φώτα στις σπηλιές
και χάρηκε τ' ασκέρι.
Πήραν φωτιά τα σύδεντρα
τα σίδερα ελυγίσαν
η γης οργώθηκε καλά
και τα φυτά εκαρπίσαν.
Πρωί πρωί τον πιάσανε
το γίγαντα και πάνε
στον Καύκασο ξημέρωνε
τρία πουλιά περνάνε.
Πουλιά μου διαβατάρικα
τι βλέπετε στις στράτες,
τι κουβαλάει ο γίγαντας
στις σιδερένιες πλάτες;
Μπροστά πηγαίνει ο σιδεράς
με το σφυρί στο χέρι,
ξωπίσω του ο κλειδαράς
της μοναξιάς του ταίρι.
Ο πιο μικρός ο πιο σκυφτός
ο πιο σκληρός στο πλάι
αυτός κρατάει τα σύνεργα
γελάει μα δε μιλάει.
Καρφώσανε το γίγαντα
στο βράχο του Καυκάσου
τρία πουλάκια πέρασαν
και του 'λεγαν: Στοχάσου.
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011
Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011
Πόσο απλά θα ήταν
Διάβαζα μια συνέντευξη του Πάντιτς (http://www.sport24.gr/football/Europe/pantits_eixa_protash_apo_thn_ael.746841.html)
και σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά και καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα.
Αντί να πετάμε λεφτά σε μαθητευόμενους μάγους και σε συνεργασίες αμφιβόλου μέλλοντος με την Εσπανιόλ (όπως έδειξε και ο χρόνος) θα μπορούσαμε να είχαμε πιάσει τον Μιλινκο και να του πούμε (τότε που είχαμε τα τεράστια μπάτζετ) : Πόσα λεφτά σου χρωστάει ο Πανιώνιος; Πάρτα, πάρε και άλλα 50% επιπλέον σε τόκους και έλα πίσω να αναλάβεις γενικός κουμανταδόρος. Και μέσα από τις γνωριμίες σου να κάνουμε και μια συμφωνία με την Αθλέτικο. Ομως εμείς άλλα τυρβάζαμε.
Αφιερωμένο λοιπόν από μας που τον είδαμε να παίζει:(http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=1672)
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά
σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ’ εμένα
νά ’ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.
Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,
πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,
σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.
Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά.
Όλα σε θυμίζουν,
κι οι πιο καλοί μας φίλοι.
Άλλος στην ταβέρνα, άλλος σινεμά.
Μόνη μου διαβάζω το γράμμα που ’χες στείλει
πριν να φιληθούμε πρώτη μας φορά.
Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,
πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,
σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.
Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά.
και σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά και καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα.
Αντί να πετάμε λεφτά σε μαθητευόμενους μάγους και σε συνεργασίες αμφιβόλου μέλλοντος με την Εσπανιόλ (όπως έδειξε και ο χρόνος) θα μπορούσαμε να είχαμε πιάσει τον Μιλινκο και να του πούμε (τότε που είχαμε τα τεράστια μπάτζετ) : Πόσα λεφτά σου χρωστάει ο Πανιώνιος; Πάρτα, πάρε και άλλα 50% επιπλέον σε τόκους και έλα πίσω να αναλάβεις γενικός κουμανταδόρος. Και μέσα από τις γνωριμίες σου να κάνουμε και μια συμφωνία με την Αθλέτικο. Ομως εμείς άλλα τυρβάζαμε.
Αφιερωμένο λοιπόν από μας που τον είδαμε να παίζει:(http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=1672)
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά
σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ’ εμένα
νά ’ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.
Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,
πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,
σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.
Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά.
Όλα σε θυμίζουν,
κι οι πιο καλοί μας φίλοι.
Άλλος στην ταβέρνα, άλλος σινεμά.
Μόνη μου διαβάζω το γράμμα που ’χες στείλει
πριν να φιληθούμε πρώτη μας φορά.
Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,
πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,
σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.
Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά.
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011
Νόμοι της Δικής μας Κοινωνίας
Παρακολουθώ το τι γίνεται στον Πανιώνιο με ενδιαφέρον. Ομως με μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ την απίστευτη κουφαμάρα που έχει χτυπήσει όλους όσους δήθεν ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είτε είναι οπαδοί (οι φίλαθλοι έχουν εξαφανιστεί) είτε είναι παράγοντες. Πέφτουν κανονιές και όλοι ακούν παλαμάκια.
Εχουμε λοιπόν:
Μια ΑΕΚ με 50-60 εκατομμύρια χρέη. Δεν διάβασα τον Φίλαθλο αλλά από όσο άκουσα κάπου τόσα είναι.
Εναν ΠΑΟ που θα χρειαστεί ένα τσουβάλι εκατομμύρια στη τριετία.
Εναν ΟΣΦΠ που αν δεν ερχόταν ο Μαρινάκης καθώς και ο Κόκκαλης έφευγε είχε χοντρό πρόβλημα. Το βλέπουμε στο πόλο του που έχει μήνες να πληρώσει τους παίκτες.
Έναν ΠΑΟΚ να περιμένει τη σωτηρία από τους Αραβες.
Εναν Πανιώνιο με άνοιγμα δεν ξερω και εγω πόσο, που πουλάει παίκτες για να βγάλει τη χρονιά.
Τζίγκερ, Βγενόπουλος, Τσακίρης, Κόκκαλης, Πατέρας και δεν ξερω και εγω ποιοι άλλοι κουνήσανε μαντήλι στο ποδόσφαιρο. Παππάς, Νοτιάς κλπ θέλουν να κουνήσουν μαντήλι αλλά δεν βρίσκουν κανένα να του πασάρουν την ομάδα.
Το βόλλει ανδρών νομίζω ξαναγίνεται ερασιτεχνικό.
Στην εποχή της κρίσης μαζί με τους λεφτάδες που την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια φεύγουν και τα πολλά διαρκείας καθώς ο κόσμος δεν έχει λεφτά, φεύγουν και οι διαφημίσεις και κάποια στιγμή θα φύγουν και τα τηλεοπτικά.
Συμπέρασμα: Η εποχή των παχιών αγελάδων πέρασε. Τώρα θα επιβιώσουν μόνο όσες ομάδες ξέρουν να κινούνται προσαρμοσμένες στη λογική της εποχής τους. Πόσοι έχουν πάρει χαμπάρι τα κανόνια που έρχονται στο ποδόσφαιρο; Αν κρίνω από τις συζητήσεις που ακούω στο ραδιόφωνο, και που διαβάζω στο internet ελάχιστοι.
Ενας επαγγελματικός αθλητισμός στηριγμένος σε ανύπαρκτα (ούτε καν πήλινα) πόδια καταρρέει. Θα μου πει κάποιος : Δεν το περίμενες; Φυσικά και το περίμενα. Τι θα μείνει όμως στο τέλος; Πέρα από τις αναμνήσεις του καθενός, πχ τις δικές μου πως στην ομάδα μου έπαιξε ένας Ρεκόμπα αν δεν διαβάσουν οι διοικούντες σωστά τα σημάδια των καιρών δεν βλέπω να μένει τίποτα άλλο.
Μέσα μας όμως θα μείνουν οι νόμοι της δικοί μας κοινωνίας. Το σημάδι της ομάδας μένει ανεξίτηλο σε αυτούς που το γνώρισαν πραγματικά. Οχι βέβαια σε αυτούς που ακολουθώντας την ΠΟΚιστικη τακτική βρίζουν παίκτες και φιλάθλους χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί. Τους νόμους αυτούς δεν μπορεί να τους σβήσει από την καρδιά μας κανένας. Τους νόμους αυτούς που ακόμα και αν καταρρεύσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα τους βλέπουμε στα ερασιτεχνικά τμήματα που θα φοράνε την φανέλα του Πανιωνίου. Τους νόμους αυτούς που τους έβλεπα κάθε φορά στη φανέλα της ομάδας όποιος και αν ήταν ο πρόεδρος.
Τραγουδάκι λοιπόν για να φύγει η μαυρίλα: " Οι Αρχοντες" από τον πρώτο ομώνυμο δίσκο του Βαγγέλη Κορακάκη (1988). Αφιερωμένο σε όλους τους δικούς μας άρχοντες, τους πραγματικούς Πανιώνιους, τους διαφορετικούς Πανιώνιους (όσους ακόμα από αυτούς υπάρχουν). Σε αυτούς που υποστηρίζουν την ομάδα γι αυτό που είναι η ομάδα και χωρίς προσωπικό συμφέρον. Σε αυτούς που Έχουν Ακόμα τους Νόμους και τις Αξίες της Δικής μας Κοινωνίας.
Οι Αρχοντες- Στίχοι -Μουσικοί - Βαγγέλης Κορακάκης
Από παιδιά μέσα στους δρόμους τριγυρνάμε
και κάνουμε όνειρα για την παλιοζωή
τα καλοκαίρια στην Αθήνα τα περνάμε
μα δε φοβόμαστε κι ονειρευόμαστε
αυτές τις ώρες που θα ‘ρθουν για να γλεντάμε
Έχουμε κάτι ζηλευτό κι ας είναι χάλι
είμαστε άφραγκοι με πλούσια καρδιά
τέτοια παρέα στον ντουνιά δεν είναι άλλη
μα δε φοβόμαστε κι ονειρευόμαστε
πως θα κερδίσουμε λαχείο μια βραδιά
Είμαστε εμείς οι τυχεροί της ατυχίας
χρυσάφι πιάνουμε και πέτρα γίνεται
μα έχουμε νόμους της δικής μας κοινωνίας
και δε φοβόμαστε μα ονειρευόμαστε
γιατί ελπίζουμε στο φως της ευτυχίας
Εχουμε λοιπόν:
Μια ΑΕΚ με 50-60 εκατομμύρια χρέη. Δεν διάβασα τον Φίλαθλο αλλά από όσο άκουσα κάπου τόσα είναι.
Εναν ΠΑΟ που θα χρειαστεί ένα τσουβάλι εκατομμύρια στη τριετία.
Εναν ΟΣΦΠ που αν δεν ερχόταν ο Μαρινάκης καθώς και ο Κόκκαλης έφευγε είχε χοντρό πρόβλημα. Το βλέπουμε στο πόλο του που έχει μήνες να πληρώσει τους παίκτες.
Έναν ΠΑΟΚ να περιμένει τη σωτηρία από τους Αραβες.
Εναν Πανιώνιο με άνοιγμα δεν ξερω και εγω πόσο, που πουλάει παίκτες για να βγάλει τη χρονιά.
Τζίγκερ, Βγενόπουλος, Τσακίρης, Κόκκαλης, Πατέρας και δεν ξερω και εγω ποιοι άλλοι κουνήσανε μαντήλι στο ποδόσφαιρο. Παππάς, Νοτιάς κλπ θέλουν να κουνήσουν μαντήλι αλλά δεν βρίσκουν κανένα να του πασάρουν την ομάδα.
Το βόλλει ανδρών νομίζω ξαναγίνεται ερασιτεχνικό.
Στην εποχή της κρίσης μαζί με τους λεφτάδες που την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια φεύγουν και τα πολλά διαρκείας καθώς ο κόσμος δεν έχει λεφτά, φεύγουν και οι διαφημίσεις και κάποια στιγμή θα φύγουν και τα τηλεοπτικά.
Συμπέρασμα: Η εποχή των παχιών αγελάδων πέρασε. Τώρα θα επιβιώσουν μόνο όσες ομάδες ξέρουν να κινούνται προσαρμοσμένες στη λογική της εποχής τους. Πόσοι έχουν πάρει χαμπάρι τα κανόνια που έρχονται στο ποδόσφαιρο; Αν κρίνω από τις συζητήσεις που ακούω στο ραδιόφωνο, και που διαβάζω στο internet ελάχιστοι.
Ενας επαγγελματικός αθλητισμός στηριγμένος σε ανύπαρκτα (ούτε καν πήλινα) πόδια καταρρέει. Θα μου πει κάποιος : Δεν το περίμενες; Φυσικά και το περίμενα. Τι θα μείνει όμως στο τέλος; Πέρα από τις αναμνήσεις του καθενός, πχ τις δικές μου πως στην ομάδα μου έπαιξε ένας Ρεκόμπα αν δεν διαβάσουν οι διοικούντες σωστά τα σημάδια των καιρών δεν βλέπω να μένει τίποτα άλλο.
Μέσα μας όμως θα μείνουν οι νόμοι της δικοί μας κοινωνίας. Το σημάδι της ομάδας μένει ανεξίτηλο σε αυτούς που το γνώρισαν πραγματικά. Οχι βέβαια σε αυτούς που ακολουθώντας την ΠΟΚιστικη τακτική βρίζουν παίκτες και φιλάθλους χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί. Τους νόμους αυτούς δεν μπορεί να τους σβήσει από την καρδιά μας κανένας. Τους νόμους αυτούς που ακόμα και αν καταρρεύσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα τους βλέπουμε στα ερασιτεχνικά τμήματα που θα φοράνε την φανέλα του Πανιωνίου. Τους νόμους αυτούς που τους έβλεπα κάθε φορά στη φανέλα της ομάδας όποιος και αν ήταν ο πρόεδρος.
Τραγουδάκι λοιπόν για να φύγει η μαυρίλα: " Οι Αρχοντες" από τον πρώτο ομώνυμο δίσκο του Βαγγέλη Κορακάκη (1988). Αφιερωμένο σε όλους τους δικούς μας άρχοντες, τους πραγματικούς Πανιώνιους, τους διαφορετικούς Πανιώνιους (όσους ακόμα από αυτούς υπάρχουν). Σε αυτούς που υποστηρίζουν την ομάδα γι αυτό που είναι η ομάδα και χωρίς προσωπικό συμφέρον. Σε αυτούς που Έχουν Ακόμα τους Νόμους και τις Αξίες της Δικής μας Κοινωνίας.
Οι Αρχοντες- Στίχοι -Μουσικοί - Βαγγέλης Κορακάκης
Από παιδιά μέσα στους δρόμους τριγυρνάμε
και κάνουμε όνειρα για την παλιοζωή
τα καλοκαίρια στην Αθήνα τα περνάμε
μα δε φοβόμαστε κι ονειρευόμαστε
αυτές τις ώρες που θα ‘ρθουν για να γλεντάμε
Έχουμε κάτι ζηλευτό κι ας είναι χάλι
είμαστε άφραγκοι με πλούσια καρδιά
τέτοια παρέα στον ντουνιά δεν είναι άλλη
μα δε φοβόμαστε κι ονειρευόμαστε
πως θα κερδίσουμε λαχείο μια βραδιά
Είμαστε εμείς οι τυχεροί της ατυχίας
χρυσάφι πιάνουμε και πέτρα γίνεται
μα έχουμε νόμους της δικής μας κοινωνίας
και δε φοβόμαστε μα ονειρευόμαστε
γιατί ελπίζουμε στο φως της ευτυχίας
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)