Παρακολουθώ το τι γίνεται στον Πανιώνιο με ενδιαφέρον. Ομως με μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ την απίστευτη κουφαμάρα που έχει χτυπήσει όλους όσους δήθεν ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είτε είναι οπαδοί (οι φίλαθλοι έχουν εξαφανιστεί) είτε είναι παράγοντες. Πέφτουν κανονιές και όλοι ακούν παλαμάκια.
Εχουμε λοιπόν:
Μια ΑΕΚ με 50-60 εκατομμύρια χρέη. Δεν διάβασα τον Φίλαθλο αλλά από όσο άκουσα κάπου τόσα είναι.
Εναν ΠΑΟ που θα χρειαστεί ένα τσουβάλι εκατομμύρια στη τριετία.
Εναν ΟΣΦΠ που αν δεν ερχόταν ο Μαρινάκης καθώς και ο Κόκκαλης έφευγε είχε χοντρό πρόβλημα. Το βλέπουμε στο πόλο του που έχει μήνες να πληρώσει τους παίκτες.
Έναν ΠΑΟΚ να περιμένει τη σωτηρία από τους Αραβες.
Εναν Πανιώνιο με άνοιγμα δεν ξερω και εγω πόσο, που πουλάει παίκτες για να βγάλει τη χρονιά.
Τζίγκερ, Βγενόπουλος, Τσακίρης, Κόκκαλης, Πατέρας και δεν ξερω και εγω ποιοι άλλοι κουνήσανε μαντήλι στο ποδόσφαιρο. Παππάς, Νοτιάς κλπ θέλουν να κουνήσουν μαντήλι αλλά δεν βρίσκουν κανένα να του πασάρουν την ομάδα.
Το βόλλει ανδρών νομίζω ξαναγίνεται ερασιτεχνικό.
Στην εποχή της κρίσης μαζί με τους λεφτάδες που την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια φεύγουν και τα πολλά διαρκείας καθώς ο κόσμος δεν έχει λεφτά, φεύγουν και οι διαφημίσεις και κάποια στιγμή θα φύγουν και τα τηλεοπτικά.
Συμπέρασμα: Η εποχή των παχιών αγελάδων πέρασε. Τώρα θα επιβιώσουν μόνο όσες ομάδες ξέρουν να κινούνται προσαρμοσμένες στη λογική της εποχής τους. Πόσοι έχουν πάρει χαμπάρι τα κανόνια που έρχονται στο ποδόσφαιρο; Αν κρίνω από τις συζητήσεις που ακούω στο ραδιόφωνο, και που διαβάζω στο internet ελάχιστοι.
Ενας επαγγελματικός αθλητισμός στηριγμένος σε ανύπαρκτα (ούτε καν πήλινα) πόδια καταρρέει. Θα μου πει κάποιος : Δεν το περίμενες; Φυσικά και το περίμενα. Τι θα μείνει όμως στο τέλος; Πέρα από τις αναμνήσεις του καθενός, πχ τις δικές μου πως στην ομάδα μου έπαιξε ένας Ρεκόμπα αν δεν διαβάσουν οι διοικούντες σωστά τα σημάδια των καιρών δεν βλέπω να μένει τίποτα άλλο.
Μέσα μας όμως θα μείνουν οι νόμοι της δικοί μας κοινωνίας. Το σημάδι της ομάδας μένει ανεξίτηλο σε αυτούς που το γνώρισαν πραγματικά. Οχι βέβαια σε αυτούς που ακολουθώντας την ΠΟΚιστικη τακτική βρίζουν παίκτες και φιλάθλους χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί. Τους νόμους αυτούς δεν μπορεί να τους σβήσει από την καρδιά μας κανένας. Τους νόμους αυτούς που ακόμα και αν καταρρεύσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα τους βλέπουμε στα ερασιτεχνικά τμήματα που θα φοράνε την φανέλα του Πανιωνίου. Τους νόμους αυτούς που τους έβλεπα κάθε φορά στη φανέλα της ομάδας όποιος και αν ήταν ο πρόεδρος.
Τραγουδάκι λοιπόν για να φύγει η μαυρίλα: " Οι Αρχοντες" από τον πρώτο ομώνυμο δίσκο του Βαγγέλη Κορακάκη (1988). Αφιερωμένο σε όλους τους δικούς μας άρχοντες, τους πραγματικούς Πανιώνιους, τους διαφορετικούς Πανιώνιους (όσους ακόμα από αυτούς υπάρχουν). Σε αυτούς που υποστηρίζουν την ομάδα γι αυτό που είναι η ομάδα και χωρίς προσωπικό συμφέρον. Σε αυτούς που Έχουν Ακόμα τους Νόμους και τις Αξίες της Δικής μας Κοινωνίας.
Οι Αρχοντες- Στίχοι -Μουσικοί - Βαγγέλης Κορακάκης
Από παιδιά μέσα στους δρόμους τριγυρνάμε
και κάνουμε όνειρα για την παλιοζωή
τα καλοκαίρια στην Αθήνα τα περνάμε
μα δε φοβόμαστε κι ονειρευόμαστε
αυτές τις ώρες που θα ‘ρθουν για να γλεντάμε
Έχουμε κάτι ζηλευτό κι ας είναι χάλι
είμαστε άφραγκοι με πλούσια καρδιά
τέτοια παρέα στον ντουνιά δεν είναι άλλη
μα δε φοβόμαστε κι ονειρευόμαστε
πως θα κερδίσουμε λαχείο μια βραδιά
Είμαστε εμείς οι τυχεροί της ατυχίας
χρυσάφι πιάνουμε και πέτρα γίνεται
μα έχουμε νόμους της δικής μας κοινωνίας
και δε φοβόμαστε μα ονειρευόμαστε
γιατί ελπίζουμε στο φως της ευτυχίας
