Αχαριστίες

Στην ομάδα αυτή είναι πολύ συνηθισμένο να συμπεριφερθούμε αχάριστα προς ένα παίκτη η παράγοντα. Τα παραδείγματα πολλά. Απο τη συμπεριφορά μας απέναντι στον Κορκίδη στην εποχή Αθανασούλα ή στον Τσολακάκη στον πρώτο υποβιβασμό (μην ξεχνάμε ότι ο Τσολακάκης με τον Δικαίο Δαβάκη πήγαν τον Μοβσεσιάν στα δικαστήρια και κατέστησαν ανενεργές τις μετοχές του και βγήκε η ομάδα από τη λαίλαπα Κοσκωτά). Σήμερα όμως θα αναφερθώ στην περίπτωση Μάτζιου. O Ακης είναι ένας παίκτης που οι διοικήσεις του Πανιωνίου του δεν του φέρθηκαν κατά τη γνώμη μου όπως του άξιζε. Ο Ακης έπαιξε στον τελικό του 98 εξαιρετικά καλά αλλά το καλοκαίρι δεν του ανανεώθηκε το συμβόλαιο με αποτέλεσμα να φύγει για τον Αρη (αν θυμάμαι καλά). Δεν τα βρήκε ο Σιότροπος μαζί του λες και είχαμε πολλούς παίκτες με την αξία και το ήθος του. Κάποια στιγμή ο Ακης γύρισε και σαν αρχηγός οδήγησε την ομάδα (επί Μπέου) ξανά στην Ευρώπη. Νομίζω ότι σκόραρε και στο τελευταίο ματς με την Προοδευτική με πέναλτι.  Ομως πάλι δεν του ανανεώθηκε το συμβόλαιο με αποτέλεσμα ο Ακης ενώ ήταν βασικό στέλεχος των ομάδων μας που βγήκαν 2 φορές στην Ευρώπη να μην έχει ένα ευρωπαϊκό ματς με τη φανέλα του Πανιωνίου. Ξερω ότι θεωρητικά έκλεισε την καρριέρα του. Πιστευω ότι θα έπρεπε να μείνει άλλους 6 μήνες και να παίξει έστω και 2 λεπτά σε ένα ευρωπαϊκό ματς με τη φανέλα μας και μετά να κλείσει την καρριέρα του. Θα έπρεπε η τότε διοίκηση να του το προσφέρει. 

Σήμερα λοιπόν μυρίζομαι στην ατμόσφαιρα μια παρόμοια συμπεριφορά. Ήρθε ένας προπονητής που μας έκανε ομάδα, ένας προπονητής εργατικός και τίμιος όπως όλοι αναγνωρίζουν, και φοβάμαι ότι στο τέλος της χρονιάς θα τον διώξουμε για να έρθει ένας άλλος σωτήρας εκ της Μεγάλης Τρύπας (κοινώς Ευρώπης) για να μας ξανακάνει μπάχαλο.

Αφιερωμένο λοιπόν σε όλα αυτά η μεγάλη Αχάριστη του Βασίλη Τσιτσάνη:

"

Bm                    Em     Bm
Δεν ρώτησες τόσον καιρό για μένα
G F#
πώς πέρασα, τρελή, στην ξενιτιά
Em F# Bm
Σ’ αγάπησα, δυστύχησα για σένα
F# Bm
και σέρνομαι, κακούργα, μακριά
-
Τα βάσανά μου μ’ έριξαν στα ξένα
και μ’ έχουν της ζωής κατάδικο
Αχάριστη, δεν πόνεσες για μένα
κι αυτό το βρίσκω να ’ναι άδικο
-
Μου είπανε πως ζεις ευτυχισμένη
Θεότρελη, στα πλούτη κολυμπάς
Μα μια κατάρα πάντα θα σε δέρνει
του προδομένου ο πόνος της καρδιάς

"

από τη σελίδα "http://www.ioanninablogs.gr/%CE%9C%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9/"

Θύμισες

Ηρθε νομίζω η ώρα να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Να θυμηθούμε το αίμα που χύσαμε για το οχτάωρο για τις συντάξεις για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, για μια δωρεάν παιδεία για όλους, για υγεία για όλους, να θυμηθούμε το αίμα και να κάνουμε στην άκρη (προφανώς με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο)  όλα τα λαμόγια που μας πίνουν το αίμα με μίζες, με σκάνδαλα, με κερδοσκοπίες, με  ληστείες των ασφαλιστικών ταμείων  μέσα από το χρηματιστήριο.    

Αφιερωμένο στο ποιοι είμαστε ένα τραγούδι που το αγαπάω πολύ του Θεοδωράκη. Στίχοι Ιάκωβου Καμπανέλη από το Μαουτχάουζεν. Στηρίζεται σε μια πραγματική ιστορία που την αφηγείται ο Καμπανέλης, ο νεότερος κρατούμενος στο ναζιστικό αυτό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Από ότι θυμάμαι ο Αντώνης, το σύμβολο αυτό της ελληνικής λεβεντιάς επέζησε και νομίζω γύρισε στην Ελλάδα μετά τη λήξη του πολέμου.

Ο Αντώνης λοιπόν


Εκεί στη σκάλα την πλατειά στη σκάλα των δακρύων

στο Βιλεγκράμπεν το βαθύ   το λατομείο των θρήνων

Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν

Βράχο στην πλάτη κουβαλούν βράχο σταυρό θανάτου

 Εκεί ο Αντώνης στη φωνή φωνή, φωνή ακούει

ω καμαράντ, ω καμαράντ βόηθα ν' ανέβω τη σκάλα

 Μα κει στη σκάλα την πλατειά και των δακρύων τη σκάλα

τέτοια βοήθεια είναι βρισιά τέτοια σπλαχνιά  ειν' κατάρα

 Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί και κοκκινίζει η σκάλα

και συ λεβέντη μου έλα εδω βράχο διπλό κουβάλα

 Παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό μένα με λεν Αντώνη

κι αν είσαι άντρας έλα εδώ στο μαρμαρένιο αλώνι

Κράτος και κοροϊδία

Εδώ και αρκετά χρόνια μας έχουν πρήξει τα αρχίδια  ότι για τα χάλια μας φταίει το μεγάλο κράτος που έχουμε. Η δήθεν κρίση αυτή τους έχει ξεμπροστιάσει όλους αλλά τρέμουν να το παραδεχτούν.

Μας λένε για καρτέλ στο γάλα. Μα αν υπήρχε μια κρατική εταιρεία γάλακτος της οποίας κόστιζε το γάλα 40 λεπτά το λίτρο (όσο κοστίζει και στην Ευρώπη, που το πουλάνε με 75 λεπτά το λίτρο) θα μπορούσε και εδω να το πουλάει με μεγάλο κέρδος με 60-70 λεπτά το λίτρο. Τι θα είχε σαν αποτέλεσμα; Να πληρώνει λιγότερο ο εργαζόμενος ο μεροκαματιάρης το γάλα του παιδιού του και να μην θησαυρίζουν οι εταιρείες με τα καρτέλ. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα χρειαζόταν δράσεις του στυλ "αγοράζουμε γάλα που κάνει λιγότερο από ένα ευρώ το λίτρο για μια βδομάδα" μήπως και ρίξουμε την τιμή του. Για να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα τον φόβο των ιδιωτών μπροστά σε μια κρατική εταιρεία που μόνο σκοπός της δεν είναι το κέρδος να θυμηθούμε ότι όταν φτιάχτηκε η κινητή τηλεφωνία στην Ελλάδα ο τότε πρωθυπουργός αρχικαντεμόσαυρος Μητσοτάκης απαγόρευσε στον ΟΤΕ να φτιάξει και αυτός τη δική του εταιρεία. Χρόνια αργότερα καταργήθηκε ο νόμος αυτός και έγινε η κοσμοτέ. Οταν ξεκίνησε το Ιντερνετ στην Ελλάδα δεν υπήρχε κόμβος με αποτέλεσμα να πρέπει για να συνδεθούμε από την Καισαριανή στο Βύρωνα να χρειάζεται να πάμε μέσω Λονδίνου. Οταν φτιάχτηκε η οτένετ μέσα από τη λυσσώδη αντίδραση των άλλων εταιρειών το πρόβλημα λύθηκε.

Η δημιουργία κρατικών εταιρειών είναι απαραίτητη για την προστασία του πολίτη απέναντι στα αρπακτικά των μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών. 

Θα πρέπει λοιπόν να μας πούνε όλοι αυτοί που μας πιπίλιζαν το μυαλο για τον κρατισμό τι εννοούμε με τη λέξη κράτος. Αν κράτος είναι ένας μηχανισμός (όπως λένε οι αστοί) για την καλύτερη ζωή των κατοίκων μιας χώρας τότε το κράτος θα πρέπει να φροντίζει πρώτα από όλα για την Δουλειά όλων. Δεν νοείται υπήκοος ενός κράτους και το ίδιο το κράτος να δέχεται ότι αυτός μπορεί να είναι άνεργος. Γιατί ένας άνεργος δεν κάνει οικογένεια, δεν πληρώνει φόρους κλπ. Αντί να συνεισφέρει στη βελτίωση της ζωής όλων είναι τροχοπέδη. Αν λοιπόν το κράτος είναι αυτό, δηλαδή ένας μηχανισμός για την καλύτερη ζωή των κατοίκων του τότε τα μέτρα που ανήγγειλε η κυβέρνηση είναι σε λάθος κατεύθυνση γιατί είναι μόνο εισπρακτικά και όχι μόνο δεν λύνουν τίποτα αλλά αντίθετα καταδικάζουν σε φτώχεια  μεγάλο μέρος του κόσμου. Γι αυτό και τα επαινούν αυτοί που τα επαινούν.


Αν αντίθετα κράτος είναι ένας μηχανισμός καταπίεσης μιας τάξης πάνω στις άλλες (σύμφωνα με την μαρξιστική θεωρία) τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Δεν μας ενδιαφέρει αν υπάρχουν άνεργοι αρκεί να μην θιγει η κερδοφορία των μεγάλων εταιρειών. Δεν μας ενδιαφέρει αν πέσει πείνα και δεν μπορούν τα ταμεία να δώσουν συντάξεις  αρκεί να μοιραστούν τα κοράκια του χρηματιστηρίου τα αποθεματικά των ταμείων.

Η κρίση αυτή λοιπόν δείχνει ότι το κράτος στο οποίο ζούμε μόνο για τους πολίτες του δεν νοιάζεται. Αντε να δούμε πότε θα το καταλάβουν και οι πολίτες του αυτό.

O Μάρκος Μαθητής

Σήμερα τα εισιτήρια ήταν 5607. Καλός καγαθός αριθμός. Ανάμεσα σε αυτούς και αρκετοί ανεγκέφαλοι -καλοί μαθητές της ΠΟΚΙΚΗΣ αλητείας που παρακολουθούμε τακτικά στην τηλεόραση- στην 3 που πέταγαν δυναμιτάκια, στρακαστρούκες και διάφορα άλλα στους παίκτες του ΠΑΟ. Σε αυτούς για ευνόητους λόγους αφιερώνω ένα τραγούδι του Μεγάλου Μάρκου Βαμβακάρη.

Μ' έστελν' η μανούλα μου σχολείο για να πηγαίνω
μα γω τραβούσα στο βουνό με μάγκες να φουμέρνω.

Μου φώναζε ο δάσκαλος τα γραμματα να μάθω
μα γω απ'τη μαστούρα μου δεν έβλεπα να  γραφω

Τι με βαράς κυρ δάσκαλε και τι μου κάνεις κόλπα
πως δε μαθαίνω γράμματα χίλιες φορές σου το ειπα.  

Ετσάκωνε το χάρακα κι όλο με κοπανούσε

Με μαύριζ' από τις ξυλιές κι ύστερα μ' αμολούσε