Θύμισες

Ηρθε νομίζω η ώρα να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Να θυμηθούμε το αίμα που χύσαμε για το οχτάωρο για τις συντάξεις για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, για μια δωρεάν παιδεία για όλους, για υγεία για όλους, να θυμηθούμε το αίμα και να κάνουμε στην άκρη (προφανώς με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο)  όλα τα λαμόγια που μας πίνουν το αίμα με μίζες, με σκάνδαλα, με κερδοσκοπίες, με  ληστείες των ασφαλιστικών ταμείων  μέσα από το χρηματιστήριο.    

Αφιερωμένο στο ποιοι είμαστε ένα τραγούδι που το αγαπάω πολύ του Θεοδωράκη. Στίχοι Ιάκωβου Καμπανέλη από το Μαουτχάουζεν. Στηρίζεται σε μια πραγματική ιστορία που την αφηγείται ο Καμπανέλης, ο νεότερος κρατούμενος στο ναζιστικό αυτό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Από ότι θυμάμαι ο Αντώνης, το σύμβολο αυτό της ελληνικής λεβεντιάς επέζησε και νομίζω γύρισε στην Ελλάδα μετά τη λήξη του πολέμου.

Ο Αντώνης λοιπόν


Εκεί στη σκάλα την πλατειά στη σκάλα των δακρύων

στο Βιλεγκράμπεν το βαθύ   το λατομείο των θρήνων

Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν

Βράχο στην πλάτη κουβαλούν βράχο σταυρό θανάτου

 Εκεί ο Αντώνης στη φωνή φωνή, φωνή ακούει

ω καμαράντ, ω καμαράντ βόηθα ν' ανέβω τη σκάλα

 Μα κει στη σκάλα την πλατειά και των δακρύων τη σκάλα

τέτοια βοήθεια είναι βρισιά τέτοια σπλαχνιά  ειν' κατάρα

 Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί και κοκκινίζει η σκάλα

και συ λεβέντη μου έλα εδω βράχο διπλό κουβάλα

 Παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό μένα με λεν Αντώνη

κι αν είσαι άντρας έλα εδώ στο μαρμαρένιο αλώνι