Ανεξαρτησία

Τώρα λοιπόν που το ΔΝΤ μπάινει μέσα στην Ελλάδα καταλύοντας ουσιαστικά την εθνική μας κυριαρχία (όπως είπε και ο πρωθυπουργός) θυμήθηκα ένα θεατρικό έργο που παίχτηκε το 1975 (αν θυμάμαι καλά) στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Τίτλος του "Οι προστάτες" και συγγραφέας του ο Μήτσος Ευθυμιάδης. Το έργο αναφερόταν στην επανάσταση του 21.  Τη μουσική έγραψε ο Χρήστος Λεοντής και κάποια από τα τραγούδια του κυκλοφόρησαν στην δίσκο του "Παραστάσεις".

Ενα από αυτά είναι το"Χάθηκε η επανάσταση μας" με τη φωνή του Μανώλη Μητσιά.

"Χάθηκε η επανάσταση μας
και δεν ήρθ' η νεκρανάσταση μας  
οπως γράφ' η ιστορία
στα μαθητικά βιβλία

Μπρος λοιπόν ολιγαρχία
βάλε αγέρα στα πανιά
για μια νέα τυρρανία
των αστών την κοινωνία.

Ζώσαν οι ραγιάδες τ' άρματα μας
θέλοντας να ζήσουν τα παιδιά μας
σε μια νέα κοινωνία με ψωμί κι ελευθερία
μα την ανεξαρτησία που κερδήθηκε σκληρά
μας την πήρ' η ολιγαρχία με απάτη και με βία

Μπρος λοιπόν ολιγαρχία
βάλε αγέρα στα πανιά
για μια νέα τυρρανία
των αστών την κοινωνία".


 Γιατί νοιώθω ότι αυτό το τραγούδι εκφράζει περίσσότερο από κάθε άλλο τη σημερινή κατάσταση;

Μοιρολόι της βροχής

Τα 120 χρόνια μας κατάντησαν κηδεία. Προσωπικά δεν αισιοδοξώ αφού δεν αλλάζει τίποτα. Ακόμα και σήμερα προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν πόσο δίκιο είχαν αυτοί που έδιωξαν τον Λίνεν ή πόσο κακός προπονητής ήταν ο Μπουμπένκο.

Ο Λίνεν έφυγε ζήτω ο Φερέρα.
Ο Φερέρα έφυγε ζήτω ο Παράσχος.
Ο Παράσχος έφυγε (αμφιβάλλει κανείς) ζήτω ο Μέρλιν.

Μόνο ένας μάγος επιπέδου Μέρλιν (που διαφημίζει και ο Αντενα ) μπορεί να κάνει παίκτη τον Μπουβάλ και τον Ομο.

Ο Τσακίρης έφυγε ζήτω ο Γαλής.
Ο Γαλής έφυγε ζήτω (πάλι) ο Τσακίρης.
Ο Τσακίρης έφυγε ζήτω ο Κιντής.
Ο ΚΙντής σε 6-8 μήνες θα φύγει (αμφιβάλλει κανείς) ζήτω τα ποδαράκια μας (γιατί τότε θα φωνάζουμε τρεχάτε ποδαράκια μου μπας και σωθούμε).

Αφιερωμένο στα σημερινά συναισθήματα όσων αγαπάνε αφιλοκερδώς τον Πανιώνιο:

Μοιρολόι της βροχής (από το http://www.stixoi.info)


Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μίκης Θεοδωράκης
Άλλες ερμηνείες: Γρηγόρης Μπιθικώτσης || Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
πού πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.

Παλικάρι χλωμό
μες στο καπηλειό
απομείναμε οι δυο μας,
ο καημός σου βραχνάς
πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά
δυο κρασιά, δυο στεναγμοί
κι έχε γεια.

Παλικάρι χλωμό
σ' ηύρανε νεκρό
στο παλιό σταυροδρόμι,
μοιρολόι η βροχή
μαύρα π' αντηχεί
στο καλό, χλωμό παιδί,
σαν τη μάγισσα
σε πήρε η Κυριακή.