Επειδή διαισθάνομαι πολύ μαυρίλα ένα τραγούδι του Βαγγέλη (Κορακάκη) για τους θρύλους της Ιωνίας. Οι θρύλοι και μάλιστα της Ιωνίας δεν πεθαίνουν.Ο ήχος του τζουρά (παρά το γεγονός πως δεν μου αρέσει σαν όργανο) δένει καταπληκτικά με το τραγούδι αυτό.
Α ρε βασανισμένη μου γιαγιά καλά να περνάς εκεί πάνω, και να ξέρεις ότι εμείς δεν ξεχνάμε ούτε εσένα ούτε τους αθλητικούς ή όχι θρύλους της Ιωνίας:
"Η καλή μου η γιαγιά
Μου είχε πει κάποια φορά
Μια ιστορία παιδική
Απ' τον παππού της στ' Αϊβαλί
Στην Ιωνία θρύλος ήτανε
Χιλιάδες χρόνια πιο παλιά
Τον τραγουδούσαν και τον λέγανε
Σε κάθε λύπη και χαρά
Ήτανε λέει μια φορά
Μια φωτιά και μια καρδιά
Αερικά στον ουρανό
Και χρώματα στο δειλινό
Κάτω από τον ήλιο τότε ζούσανε
Πάνω απ' τη γη και τον ντουνιά
Ήτανε αγέρες και θελήσανε
Μαζί να χτίσουνε φωλιά
Και έφτασε κάποια στιγμή
Την είπανε άγια και ιερή
Όταν κατέβηκαν στη γη
Μαζί να δώσουνε ζωή
Τη στάχτη τους την είπαν έρωτα
Και την αγάπη τους πνοή
Και τ' άδικο που τους εχώρισε
Το 'παν ανθρώπινη ορμή
Η καλή μου η γιαγιά
Μου είχε πει κάποια φορά
Μια ιστορία παιδική
Απ' τον παππού της στ' Αιβαλί"
