Χαιρετισμός

Βλέπω ότι αυξάνονται οι άνθρωποι που δημιουργούν μπλογκς με θέμα τον Πανιώνιο. Χαιρετίζω λοιπόν το νέο μπλόγκ (το οποίο μου γνωτοποιήθηκε με mail) http://pgss-g4.blogspot.com και του αφιερώνω το επόμενο τραγούδι που βγαίνει μέσα απο την καρδιά μου σήμερα που πάιζοντας με αυτόν το γάβρο με πάικτη παραπάνω για 40 λεπτά καταφέραμε να χάσουμε:

"Συννεφιασμένη Κυριακή
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά, συννεφιά
Χριστέ και Πα- Χριστέ και Παναγιά μου

Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή
που 'χασα την χαρά μου
συννεφιασμένη Κυριακή, Κυριακή
ματώνεις τη, ματώνεις τη καρδιά μου

Όταν σε βλέπω βροχερή
στιγμή δεν ησυχάζω
μαύρη μου κάνεις τη ζωή, τη ζωή
και βαρυανα- και βαρυαναστενάζω"

Κασάνδρα

Μου γράφουν διάφοροι ότι χαίρομαι. Τους απαντάω με κομμάτια απο μια ιδιωτική απάντηση μου σε ένα mail, με τίτλο: Νοιώθω απλά σαν την Κασάνδρα:

"Δεν χαίρομαι,λυπάμαι αφάνταστα που δικαιώθηκα, αλλά δυστυχώς για σας δικαιώθηκα. Fact που έλεγε και ο Πήτερ Σέλλερς σαν Επιθεωρητής Κλουζώ.  Εγώ απλά τα έβλεπα σαν μια καλή Κασάνδρα, εσείς θέλατε (;) να ονειροβατείτε. Εγώ έκλαιγα και στον πρώτο υποβιβασμό, και στον δεύτερο και στον παρ ολίγο τρίτο την τελευταία χρονιά του Μπέου, και κλαίω και τώρα για τα χάλια μας.

.....
Δεν πανηγυρίζω, απλά δικαιώνομαι. Και έχω το δικαίωμα να το γράψω όπως μας είχατε πρήξει εσείς με τη δικαίωση Τσακίρη για τον Φερέρα. Που είναι τώρα τα αντίστοιχα άρθρα; Πουθενά. .......


Η  αλήθεια είναι αυτή που έλεγε η Ρίτα "είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμια κομμάτια".

Το έγκλημα της αποπομπής Λίνεν πέρσι δυστυχώς  τώρα πληρώνεται.Τι έχουμε φέτος;  Μια ομάδα ανερμάτιστη, ένας πρόεδρος που έχει δώσει ένα σκασμό λεφτά για να πάιρνουμε σε 2 αγώνες 1 (ναι αριθμός ένα) βαθμό απο τη Λειβαδιά, ένας προπονητής με συμπεριφορά γιού του Μορφέα που συνήθως κάνει παρέα με τον πατέρα του την ώρα του αγώνα, πάικτες που κάνουν ότι γουστάρουν μέσα στο γήπεδο, που πάιζουν σε ότι θέση αυτοί θέλουν (άκου ο Κουμ επιθετικος χαφ, θα τρίζουν τα κόκκαλα Παντιτς, Μπαρζόφ, Τσολιά κλπ), μια ομάδα με 1 (αριθμός ένα) πραγματικό σέντερ μπακ, μια ομάδα με 2 όλους κι όλους αριστεροπόδαρους, μια ομάδα με μηδέν φαντασία που χάρη σε ένα απίστευτο τρέξιμο έκανε κάποια αποτελέσματα, μια ομάδα που ο καθένας διαμαρτύρεται έντονα στους διαιτητές φλερτάροντας με κάρτες, μια ομάδα με πειθαρχία μηδέν,  και ταυτόχρονα φίλαθλοι που ονειρεύονται διαφορετικά τα 120 χρόνια της.

Το μόνο θύμα σε όλη αυτή την ιστορία είναι ο Τσακίρης. Εγώ πραγματικά θα κλάψω πάλι αν υποβιβαστούμε και το πολύ πολύ να μην πάρω διαρκείας. Αυτός όμως που είναι εγκλωβισμένος σε ένα απίστευτο λούκι είναι το πραγματικό θύμα. Ομως αυτός διοικεί.  Συνεπώς αυτός θα χρεωθεί τα καλά και τα κακά (καληώρα όπως ο Τσολακάκης το 92, που σε 90 λεπτά ξεχάστηκαν ότι είχε κάνει για τον Πανιώνιο). 

Συμπέρασμα: Όποιος βλέπει τα στραβά και δεν μιλάει έχει ευθύνη για το αποτέλεσμα. Εγω αυτά που έβλεπα σας τα είπα. Μακάρι να είχα κάνει λάθος αλλά η εικόνα της ομάδας δείχνει ότι μάλλον είχα δίκιο.  Την ευθύνη τώρα την έχετε εσείς και είναι όλη δική σας. "

Δεν κρατιέμαι

Πριν απο ένα μήνα έγραφα όλα όσα γράφουν σήμερα οι άλλοι για τον "προπονητή". Τότε ήμουν άσχετος και βλάξ και δεχόμουν επιθέσεις. Τώρα που ο κύριος αυτός τα έχει κάνει μπαχαλο οι μεν σώπασαν ενω οι άλλοι που τότε ποιούσαν την  νήσσαν καθώς είχαν φροντίσει να ρώτησουν και να  μάθουν ξαναθυμήθηκαν τον Λίνεν. Είναι αλήθεια ότι ρώτησα και εγω και έμαθα και τώρα ξέρω πολλά περισσότερα για το θλιβερό παρασκήνιο εκείνης της ιστορίας.  
Ξαναγυρίζοντας στο μπαγλαμαδάκι μου θυμήθηκα τον Μουφλουζέλη που τραγουδούσε:

Εγω δεν έχω πάει στο σχολείο
και δεν έχω μάθει γράμματα πολλά
ξέρω όμως ότι ένα και ένα κάνουν δύο
και πως τα φωνήεντα είναι επτά

Κι εγω προπονητής δεν είμαι αλλά  τα στοιχειώδη της μπαλας τα ξέρω και επειδή δεν έχω συμφέροντα πουθενά και με κανένα μπορούσα ελεύθερα να τα γράφω.

Το γιαπί το πηλοφόρι το μυστρί

Καταπληκτικό χασάπικο από το Μάνο Λοίζο και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Μην είστε κακόπιστοι, το τραγούδι μου αρέσει πολύ και δεν αναφέρεται σε κανένα και προπαντων  σε  κανένα προπονητή ιστορικής ομάδας. 

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Ροδά (http://www.youtube.com/watch?v=yCBtw223Fhk)
Άλλες ερμηνείες: Δημήτρης Ευσταθίου,  Γιώργος Νταλάρας, Σερ Μπιθί

Το πλαστό το πασαπόρτι
σαν και την καρδιά σου μόρτη
σαν την κάλπικη καρδιά σου
τη σκληρή

Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες
η δουλειά κάνει τους άντρες
το γιαπί το πιλοφόρι το μυστρί

Ρημαδιό ζωή και σπίτι
απ' τα χούγια σου αλήτη
που μετράς το αντριλίκι
με βρισιές

Μη βροντοχτυπάς τα ζάρια
όσοι είναι παλικάρια
τη ζωή τους την περνούν στις σκαλωσιές

Μάσκες

Αν περιμένεις αρκετά οι μάσκες τελικά πέφτουν. Και τις τελευταίες μέρες έπεσαν πολλές. Μια μικρή διακοπή λοιπόν στο μπαγλαμαδάκι μου για να παίξω ένα μινόρε  του Σπυρόπουλου. Γράφει λοιπόν ο κύριος αυτός:

(http://www.exedrasports.gr/default.aspx?pid=78&cid=92&aid=50724):
"Εάν έχεις κάτι προσωπικό με τον Βαγγέλη Βλάχο, ευχήσου του να βγει ο Αστέρας Τρίπολης πέμπτος. Εάν θέλεις να καταραστείς τον Νίκο Καραγεωργίου, ευχήσου του να βγει ο Εργοτέλης πέμπτος. Εάν επιθυμείς το κακό του Φερέρα, ευχήσου του να βγει ο Πανιώνιος πέμπτος.

Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από την 5η θέση στη Σούπερ Λίγκα, για όποιον δουλεύει σε ομάδα και πρόκειται να μείνει και του χρόνου στην ίδια ομάδα.

Η λογική σειρά πηγαίνει, περίπου, ως εξής:

* Τερματίζεις «μες στη χαρά» στην πεντάδα, στην κανονική περίοδο.
* Υπάρχει ευφορία και καλλιεργούνται, θέλεις δεν θέλεις, προσδοκίες. Ολα μοιάζουν εφικτά, και... εύκολα.
* Δεύτερη με τρίτη αγωνιστική, από τις έξι, των πλέι οφ, η προσδοκία έχει ήδη ξεφτίσει. Και έρχεται η δυσβάστακτη αγγαρεία.
* Επεται η γκρίνια των απ' έξω, την ώρα που εσύ αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή που έκανες επιτυχία.
* Τελειώνει το βάσανο όπως όπως, κι ύστερα μένει το ελάχιστο διάστημα για τις διακοπές, την αποφόρτιση και την επαναφόρτιση.
* Ακολουθεί απειροελάχιστο διάστημα για προσλήψεις ενόψει Ευρώπης. Και ανύπαρκτο διάστημα, για να γίνουν οι προσλήψεις... κάτι κοντινό σε ομάδα.
* Μετά, ολοχρονίς, αγκομαχάς στον ανήφορο.

Είναι η περίληψη της ιστορίας της Λάρισας εφέτος, του Πανιωνίου πέρυσι, του ΟΦΗ παλαιότερα. Ο έξυπνος (προπονητής) κάνει την επιτυχία, φεύγει, καταθέτει το credit της επιτυχίας στην Τράπεζα, αφήνει τον επόμενο να τυραννιέται, ξεκουράζεται, εισπράττει τόκους και περιμένει. Οπως βλέπουμε γύρω γύρω, κανείς δεν χάνεται.

Η Λάρισα, ο Πανιώνιος, η Καβάλα, ο Εργοτέλης, ο Αστέρας Τρίπολης, ο Ηρακλής, η Ξάνθη, ο Ατρόμητος είναι μηχανισμοί που δεν διαθέτουν τα... αμορτισέρ για να αντέξουν το να πετύχουν και έπειτα να αντεπεξέλθουν, στις συγκεκριμένες προθεσμίες του δεδομένου καλενταριού, σε ό,τι πέτυχαν. Εδώ, είναι νωπή η εμπειρία, ζορίστηκε άσχημα (με την επιστροφή στην Ευρώπη ύστερα από τεσσεράμισι χρόνια) ο ΠΑΟΚ. Κουνήθηκε, συθέμελα. Είδε κι έπαθε να επανέλθει στα σύγκαλά του και να ξαναβρεί, λίγο λίγο και με πολύν κόπο, την (περσινή) σειρά του.

Χάρηκα με την εξέλιξη, από την πρώτη αγωνιστική του 2010 κιόλας, αμέσως αμέσως να σχηματιστεί στη βαθμολογία του πρωταθλήματος η λογική πεντάδα. Των οργανισμών της χώρας που έχουν τις προδιαγραφές να αντέχουν ό,τι διεκδικούν. Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Αρης, ΑΕΚ. Την πεντάδα προσωρινά, στη δεύτερη αγωνιστική του 2010, τη χάλασε η ΑΕΚ, αλλά όση φιλότιμη προσπάθεια και να βάλει η Ενωση, στο τέλος, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα τα καταφέρει να μη μπει στο top-5. Θα σημαίνει, τούτη η σύνθεση, και τα καλύτερα πλέι οφ της τριετίας. Για πρώτη φορά, δώδεκα αληθινά ντέρμπι. Δίχως Λάρισες και Πανιώνιους. Ο,τι είχε δηλαδή, ευθύς εξαρχής, κατά νου ο νομοθέτης.

Για τους λοιπούς συγγενείς, είναι το Κύπελλο Ελλάδος. Ο Βλάχος, ασχέτως αν ο Αστέρας αποκλείστηκε στη Θεσσαλονίκη χθες, ορθώς έστρεψε την πυξίδα και έβαλε στόχο αυτό, και όχι τα πλέι οφ. Τα πλέι οφ είναι κέρατα, δίχως κέρδος. Ενώ το Κύπελλο, πρώτον, δίνει το καλύτερο ευρω-εισιτήριο. Τέλη Αυγούστου, όχι μέσα Ιουλίου. Και, το ακόμη πιο σημαντικό, είναι δόξα. Είναι αναφορά. Είναι τίτλος. Γεννά ιστορία, που δεν σβήνει ποτέ. Ο Πιερικός, έναν τελικό έχει παίξει. Κατά τα mid-60s. Και μνημονεύεται ακόμη. Μνημονεύτηκε χθες, στη ροή (της μετάδοσης) του παιχνιδιού με τον Παναθηναϊκό.
Η πέμπτη θέση, Μάιο την παίρνεις, Σεπτέμβριο έχει ξεχαστεί..."

Μάνα που ζω (από τον Βαγγέλη Κορακάκη)(http://www.youtube.com/watch?v=aOIowp6gJ38):
Έτυχε να με γεννήσεις
και ζωή να μου χαρίσεις
στον πιο δύσκολο καιρό
μάνα πού ζω

Το βαρκάκι που με φέρνει
εμπατάρησε και γέρνει
πες μου πού να κρατηθώ
πού να σταθώ

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι

Ένα τέτοιο χαρακτήρα
μάνα μου από ποιον τον πήρα
σε ποιον έμοιασα να ξέρω
που υποφέρω

Όλα γύρω με πειράζουν
και γρουσούζη με φωνάζουν
με πληγώνει ό,τι δω
μάνα πού ζω

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι

Το Μινόρε της Αυγής

Του Σπύρου Περιστέρη. Καταπληκτική η πρώτη χορωδιακή εκτέλεση των Μάρκου και Χατζηχρήστου.

Στίχοι: Μίνως Μάτσας

Μουσική: Σπύρος Περιστέρης


Ξύπνα, μικρό μου, κι άκουσε
κάποιο μινόρε της αυγής,
για σένανε είναι γραμμένο
από το κλάμα κάποιας ψυχής.

Το παραθύρι σου άνοιξε
ρίξε μου μια γλυκιά ματιά
Κι ας σβήσω πια τότε, μικρό μου,
μπροστά στο σπίτι σου σε μια γωνιά.