Μάσκες

Αν περιμένεις αρκετά οι μάσκες τελικά πέφτουν. Και τις τελευταίες μέρες έπεσαν πολλές. Μια μικρή διακοπή λοιπόν στο μπαγλαμαδάκι μου για να παίξω ένα μινόρε  του Σπυρόπουλου. Γράφει λοιπόν ο κύριος αυτός:

(http://www.exedrasports.gr/default.aspx?pid=78&cid=92&aid=50724):
"Εάν έχεις κάτι προσωπικό με τον Βαγγέλη Βλάχο, ευχήσου του να βγει ο Αστέρας Τρίπολης πέμπτος. Εάν θέλεις να καταραστείς τον Νίκο Καραγεωργίου, ευχήσου του να βγει ο Εργοτέλης πέμπτος. Εάν επιθυμείς το κακό του Φερέρα, ευχήσου του να βγει ο Πανιώνιος πέμπτος.

Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από την 5η θέση στη Σούπερ Λίγκα, για όποιον δουλεύει σε ομάδα και πρόκειται να μείνει και του χρόνου στην ίδια ομάδα.

Η λογική σειρά πηγαίνει, περίπου, ως εξής:

* Τερματίζεις «μες στη χαρά» στην πεντάδα, στην κανονική περίοδο.
* Υπάρχει ευφορία και καλλιεργούνται, θέλεις δεν θέλεις, προσδοκίες. Ολα μοιάζουν εφικτά, και... εύκολα.
* Δεύτερη με τρίτη αγωνιστική, από τις έξι, των πλέι οφ, η προσδοκία έχει ήδη ξεφτίσει. Και έρχεται η δυσβάστακτη αγγαρεία.
* Επεται η γκρίνια των απ' έξω, την ώρα που εσύ αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή που έκανες επιτυχία.
* Τελειώνει το βάσανο όπως όπως, κι ύστερα μένει το ελάχιστο διάστημα για τις διακοπές, την αποφόρτιση και την επαναφόρτιση.
* Ακολουθεί απειροελάχιστο διάστημα για προσλήψεις ενόψει Ευρώπης. Και ανύπαρκτο διάστημα, για να γίνουν οι προσλήψεις... κάτι κοντινό σε ομάδα.
* Μετά, ολοχρονίς, αγκομαχάς στον ανήφορο.

Είναι η περίληψη της ιστορίας της Λάρισας εφέτος, του Πανιωνίου πέρυσι, του ΟΦΗ παλαιότερα. Ο έξυπνος (προπονητής) κάνει την επιτυχία, φεύγει, καταθέτει το credit της επιτυχίας στην Τράπεζα, αφήνει τον επόμενο να τυραννιέται, ξεκουράζεται, εισπράττει τόκους και περιμένει. Οπως βλέπουμε γύρω γύρω, κανείς δεν χάνεται.

Η Λάρισα, ο Πανιώνιος, η Καβάλα, ο Εργοτέλης, ο Αστέρας Τρίπολης, ο Ηρακλής, η Ξάνθη, ο Ατρόμητος είναι μηχανισμοί που δεν διαθέτουν τα... αμορτισέρ για να αντέξουν το να πετύχουν και έπειτα να αντεπεξέλθουν, στις συγκεκριμένες προθεσμίες του δεδομένου καλενταριού, σε ό,τι πέτυχαν. Εδώ, είναι νωπή η εμπειρία, ζορίστηκε άσχημα (με την επιστροφή στην Ευρώπη ύστερα από τεσσεράμισι χρόνια) ο ΠΑΟΚ. Κουνήθηκε, συθέμελα. Είδε κι έπαθε να επανέλθει στα σύγκαλά του και να ξαναβρεί, λίγο λίγο και με πολύν κόπο, την (περσινή) σειρά του.

Χάρηκα με την εξέλιξη, από την πρώτη αγωνιστική του 2010 κιόλας, αμέσως αμέσως να σχηματιστεί στη βαθμολογία του πρωταθλήματος η λογική πεντάδα. Των οργανισμών της χώρας που έχουν τις προδιαγραφές να αντέχουν ό,τι διεκδικούν. Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Αρης, ΑΕΚ. Την πεντάδα προσωρινά, στη δεύτερη αγωνιστική του 2010, τη χάλασε η ΑΕΚ, αλλά όση φιλότιμη προσπάθεια και να βάλει η Ενωση, στο τέλος, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα τα καταφέρει να μη μπει στο top-5. Θα σημαίνει, τούτη η σύνθεση, και τα καλύτερα πλέι οφ της τριετίας. Για πρώτη φορά, δώδεκα αληθινά ντέρμπι. Δίχως Λάρισες και Πανιώνιους. Ο,τι είχε δηλαδή, ευθύς εξαρχής, κατά νου ο νομοθέτης.

Για τους λοιπούς συγγενείς, είναι το Κύπελλο Ελλάδος. Ο Βλάχος, ασχέτως αν ο Αστέρας αποκλείστηκε στη Θεσσαλονίκη χθες, ορθώς έστρεψε την πυξίδα και έβαλε στόχο αυτό, και όχι τα πλέι οφ. Τα πλέι οφ είναι κέρατα, δίχως κέρδος. Ενώ το Κύπελλο, πρώτον, δίνει το καλύτερο ευρω-εισιτήριο. Τέλη Αυγούστου, όχι μέσα Ιουλίου. Και, το ακόμη πιο σημαντικό, είναι δόξα. Είναι αναφορά. Είναι τίτλος. Γεννά ιστορία, που δεν σβήνει ποτέ. Ο Πιερικός, έναν τελικό έχει παίξει. Κατά τα mid-60s. Και μνημονεύεται ακόμη. Μνημονεύτηκε χθες, στη ροή (της μετάδοσης) του παιχνιδιού με τον Παναθηναϊκό.
Η πέμπτη θέση, Μάιο την παίρνεις, Σεπτέμβριο έχει ξεχαστεί..."

Μάνα που ζω (από τον Βαγγέλη Κορακάκη)(http://www.youtube.com/watch?v=aOIowp6gJ38):
Έτυχε να με γεννήσεις
και ζωή να μου χαρίσεις
στον πιο δύσκολο καιρό
μάνα πού ζω

Το βαρκάκι που με φέρνει
εμπατάρησε και γέρνει
πες μου πού να κρατηθώ
πού να σταθώ

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι

Ένα τέτοιο χαρακτήρα
μάνα μου από ποιον τον πήρα
σε ποιον έμοιασα να ξέρω
που υποφέρω

Όλα γύρω με πειράζουν
και γρουσούζη με φωνάζουν
με πληγώνει ό,τι δω
μάνα πού ζω

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι