Σε λιγότερο από ένα μήνα έχουμε λέει αυτοδοικητικές εκλογές. Σε αυτές υποτίθεται ότι πρέπει να ψηφίσουμε δημοτικούς άρχοντες πέρα από το τι πρεσβεύουν.
Τρίχες. Είναι οι πρώτες εκλογές μετά την παράδοση της ανεξαρτησίας μας στο ΔΝΤ. Είναι οι πρώτες εκλογές μετά το κόψιμο των δώρων τις μειώσεις των μισθών και τις γελοίες απόψεις πως τα φάγαμε μαζί.
Συνεπώς οι υποψήφιοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που εκπροσωπούν όλους όσους διαχειρίστηκαν εξουσία και με τον α ή τον β τρόπο συμμετείχαν στο ξεπούλημα της Ελλάδας όλα αυτά τα χρόνια και σε αυτούς που αντιστάθηκαν στο ξεπούλημα αυτό. Σε αυτούς που βλέπουν τα αίτια που έφεραν αυτά τα αποτέλέσματα και εναντιώνονται σε αυτά και σε αυτούς που μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια θέλοντας να μας κλείσουν για άλλη μια φορά στο μαντρί ώστε τελικά να δικαιώσουμε με την ψήφο μας την καταστροφική επιλογή τους για τη χώρα.
Αυτούς τους γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι, ξαναθυμόμαστε τις παραδόσεις μας που ξεκινάνε από τις Θερμοπύλες τη Σαλαμίνα και φτάνουν μέχρι την κλεφτουριά, τον Αρη και το Νοέμβρη του 73 και αντί για βόλια απο καρυοφίλια ρίχνουμε την ψήφο.
Μαζί λοιπόν με τον Μίκη (στα καλά του), τη Μαρία και τον Αντώνη τραγουδάμε ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι από τα "Τραγούδια του Αντρέα" (http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=36185):
http://www.youtube.com/watch?v=kbskH4aY9bE
Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης & Μαρία Φαραντούρη ( Ντουέτο )
Σου είπαν ψέμματα πολλά,
ψέμματα σήμερα σου λένε ξανά
κι αύριο ψέμματα ξανά θα σου πουν,
ψέμματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια.
Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες
μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν,
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
Καιρός να σταματήσεις,
καιρός να τραγουδήσεις,
καιρός να κλάψεις και να πονέσεις,
καιρός να δεις.
Και βέβαια δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την ιστορία μας όπως την περιέγραψε ο Καμπανέλης στο Μεγάλο μας Τσίρκο το καλοκαίρι του 73. Το επόμενο τραγούδι τραγουδισμένο από το Ρωμιάκι του θεάτρου μας (Τζένη Καρέζη) και τον αξεπέραστο κρητίκαρο Νίκο Ξυλούρη αναφέρεται υποτίθεται στην απομάκρυνση του Όθωνα.
http://www.youtube.com/watch?v=2UjwZo4wmRk&NR=1
http://www.youtube.com/watch?v=qEK-p8IGfS8&feature=related
Τα δυο αυτά είναι το ζουμί μετά τους τραπεζίτες. Ολόκληρο εδώ:
Λαε μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι λοιπόν, η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή του σκλάβου που του μέλλει να χαθεί:
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.
Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.
