Λυπάμαι που είχα δίκιο

Κάποτε στις εξέδρες του γηπέδου με την υπόθεση Πάντιτς με ρώτησε κάποιος αν πίστευα την διοίκηση της ΠΑΕ ή τον παίκτη . Τότε του απάντησα ότι πιστεύω αυτόν που τα λεγόμενα του συμβαδίζουν με τη λογική.

Ο Ρεκομπα έδωσε μια συνέντευξη στην εξέδρα (http://www.exedrasports.gr/football/superleague/article/?aid=48445) και πολλά από αυτά που λέει είναι απόλυτα λογικά με συνέπεια να τον πιστεύω. Κάποια είναι παράλογα, όπως το ότι δεν πρόλαβε να περάσει από το Κορωπί να πάρει τα παπούτσια του και προφανώς δεν τα πιστεύω. Δεν με απασχολεί αν η επίσημη θέση της ΠΑΕ είναι διαφορετική.

Για όποιον διαφωνεί με αυτά που λέει ο Ρεκόμπα ας απευθυνθεί στην εφημερίδα που τα έγραψε. Οχι σε μένα. Δεν μπορώ άλλες τοποθετήσεις ότι είναι πρώην ποδοσφαιριστής κλπ.

Αν ήμουν εγώ ο Ρεκόμπα θα έκλεινα σε μια άλλη ελληνική ομάδα για να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά και  ότι άδικα του φερθήκαμε έτσι.

Επίσης μου προξενεί εντύπωση η αλλαγή του ραντεβού που αρχικά λεγόταν ότι ήταν την Πέμπτη στην Τετάρτη.  Γιατί; Μήπως επειδή την Πέμπτη ήταν η απεργία των δημοσιογράφων και θα ήταν εύκολο να απορροφηθούν τα απόνερα ή μήπως επειδή την Πέμπτη ήταν το τραπέζι της ομάδας; Θα μου πει κάποιος ότι είμαι πολύ διεστραμμένος. Συγνώμη αλλά η ιστορία του Πανιωνίου τα τελευταία 30 χρόνια με έχει κάνει να σκέφτομαι έτσι.

Δυστυχώς πολύ θα ήθελα να είχα άδικο για τον Φερερα αλλά έχω δίκιο.  Ανθρωπος που λέει σε παίκτη του που ζητάει να μπει στο κανονικό πρόγραμμα προπονήσεων δεν μπορείς να βοηθήσεις δεν είναι προπονητής. Την ίδια στιγμή που ο ίδιος περιμένει τον Σμόγιε με το ντουφέκι να κάνει μια προπόνηση.

Η ιστορία πάντως αυτή με δίδαξε πολλά για πολλούς, για φίλους και εχθρούς.

Υ.Γ Η ώρα είναι 5.27 και μολις γύρισα από το γήπεδο . Θα μπορούσα να πω πολλά για το τι εφταιξε και χάσαμε. Δεν θα το κάνω όχι για να μην ταράξω τον ύπνο του Φερέρα στον πάγκο (αυτός δεν ταράζεται με τίποτα) αλλά γιατί είμαι πολύ λυπημένος που χάσαμε. Ξερω ότι αύριο θα κρύψουν τις αιτίες κάτω από το χαλάκι φορτώνοντας την ήττα στη διατησία, στον Κοντοέ, στον Ανδριόλα, στον Τζαβέλα στον Καστελιόνε στον Κουμ. Στον Ρεκόμπα δεν θα μπορέσουν γιατί προλάβανε και τον διώξανε. Σκέφτομαι τώρα όλα αυτά που γράφανε διάφοροι για το πως η ομάδα κέρδιζε από τότε που τραυματίστηκε ο Αλβάρο. Σήμερα δικαιωθήκανε.  Ο Αλβάρο παληκάρια έφταιγε είχατε δίκιο. Ευχαριστημένοι;

Υ.Γ.2 Η εξέδρα επανέρχεται. Αντιγράφω (http://www.exedrasports.gr/football/superleague/article/?aid=48459&cid=24)

"Η διαχείριση ενός σημαντικού ποδοσφαιριστή δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αλλά τις περισσότερες φορές το καθοριστικό σημείο είναι η προσωπικότητα του ανθρώπου που αναλαμβάνει αυτό το δύσκολο έργο. Στον Πανιώνιο δεν ήταν μαθημένοι σε τόσο περίπλοκες καταστάσεις και αν φάνταζε δύσκολο να διατηρήσουν στο έδαφος τον Λάμπρο Χούτο, μπορεί να αναλογιστεί κανείς τι συνέβαινε με τον Αλβαρο Ρεκόμπα. Η αλήθεια είναι πως ο Χούτος έχει σαφώς περισσότερες παραξενιές από τον «Τσίνο» που στους 16 μήνες της παραμονής του στους Κυανέρυθρους δεν προκάλεσε προβλήματα.

Ο προπονητής του στην Τορίνο έλεγε «αν πεις στον Ρεκόμπα να μαρκάρει δεν θα το ακούσει καν, αλλά αν του πεις να μπει στο γήπεδο και να κάνει ό,τι θέλει, μπορεί στο τέλος και να μαρκάρει». Εκείνος είχε πάρει τα μαθήματά του από την κοινή τους πορεία, αλλά στη Νέα Σμύρνη μάλλον θα χρειαστούν ειδικό εγχειρίδιο και μήνες μελέτης για να αντιληφθούν πόσα πήραν και τι θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει από τον Ουρουγουανό.

Ο Πανιώνιος δεν εκμεταλλεύθηκε ποτέ τον Ρεκόμπα διότι κανένας από τους προπονητές αλλά και τους ανθρώπους του τεχνικού επιτελείου δεν διέθετε την προσωπικότητα να αποδεχθεί έναν τόσο μεγάλο ποδοσφαιριστή και να συνεργαστεί μαζί του. Οι περισσότεροι ένιωθαν φόβο, ίσως και δέος μπροστά του, με αποτέλεσμα να μην πάρουν τίποτε από όσα είχε να δώσει. Οι συχνοί τραυματισμοί του δεν πρόσφεραν την πολυτέλεια να χτιστεί κάτι πάνω του, όμως σίγουρα μπορούσε να γίνει κομμάτι του συνόλου και να δίνει τις ξεχωριστές πινελιές του σε μια ομάδα που είχε την πολυτέλεια να χαρεί το ποδόσφαιρο.

Το καλοκαίρι ο Κωνσταντίνος Τσακίρης ήταν ο μόνος που ήθελε απόλυτα την παραμονή του Ρεκόμπα στην ομάδα και οι άμεσοι συνεργάτες του εκδήλωναν ανοικτά τις αμφιβολίες τους. Η αρνητική τους ενέργεια ήταν λογικό να φθείρει τη συνεργασία τους και τελικά να τελειώσει άδοξα η πορεία του Ουρουγουανού στον Πανιώνιο. Στο βωμό των καλών αποτελεσμάτων θυσιάστηκε ένα από τα μεγαλύτερα όπλα που είχε στα χέρια του ποτέ ο Πανιώνιος. Ο Ρεκόμπα είχε τη διάθεση να δώσει, αλλά οι άνθρωποι των Κυανέρυθρων δεν ήξεραν τον τρόπο να πάρουν. Το χειρότερο, πάντως, ήταν ότι σε καμία στιγμή δεν θέλησαν να ψάξουν πώς γίνεται αυτό…"