Είναι αλήθεια ότι το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα που χαρακτηρίζει ένα σύλλογο. Αυτό μαζέυει τα φωτα της δημοσιότητας, αυτό είναι το αντικείμενο της καζούρας στα σχολεία και στα καφενεία. Αυτό συσπειρώνει τους φιλάθλους.
Υπάρχουν όμως όπως σε κάθε κανόνα και σε αυτόν οι εξαιρέσεις του. Ο Αρης με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη στη δεκαετία του 80 κέρδισε πάρα πολλούςφιλάθλους και ανέβηκε ένα επίπεδο. Αν σήμερα βλέπουμε το Χαριλάου γεμάτο σε ένα μεγάλο βαθμό οφείλεται σε εκείνη την ομάδα. Όμως και εμείς με το Φάνη Χριστοδούλου και την παρέα του βρήκαμε παρηγοριά όλο εκείνο τον καιρό που το ποδόσφαιρο βολόδερνε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Εξαιτίας της παρέας εκείνης διατηρήσαμε έναν κορμό φιλαθλων που μας ξεχώρισε από άλλες αθηναϊκές ομάδες που σιγά σιγά μαράζωσαν και εξαφανίστηκαν μέσα στην λάιλαπα των ΜΜΕ που ευνοούσαν τις πλούσιες ομάδες.
Όσο λοιπόν και αν τα μάτια μας και η κύρια προσοχή μας είναι αδικα κατά τη γνώμη μου στραμμένη στις αόρατες στο γήπεδο τακτικές μελέτες του προπονητή μας στο ποδόσφαιρο καλό είναι να ρίχνουμε συνεχείς ματιές και στο μπάσκετ και ας αλοιθωρίσουμε. Το αξίζει και μας το χρωστάει. Ήταν η κολώνα μας σε χαλεπούς καιρούς. Ας την στηρίξουμε με όλη την καρδιά μας. Ακόμα και αν δεν αγοράσουμε διαρκείας ας είμαστε εκεί σε κάθε ματς.
Ετσι ακρβωσ εχουν τα πραγματα.Το οτι υπαρχουμε ακομα το οφειλουμε στην Αρτακης και στην "εποχη Φανη".Ολοι κοντα στην ομαδα φετος.
ΑπάντησηΔιαγραφή