Πικρές Αλήθειες

Γράφει σήμερα ο Καρπετόπουλος μερικά πράγματα που με πληγώνουν όσο τα σκέφτομαι(http://www.sport-fm.gr/article/197608):
"Ποδόσφαιρο

Γιατί μια ελληνική ομάδα δεν μπορεί να παίξει το ποδόσφαιρο που παίζει η Αρσεναλ; Η απάντηση είναι γιατί δεν το θέλει. Οταν κάτι, το θέλεις, δηλαδή το έχεις στόχο, υπάρχει και περίπτωση να τα καταφέρεις. Οταν δεν το έχεις στόχο αποκλείεται το πράγμα να σου κάτσει.

Τι πουλάει η Αρσεναλ; Ποδόσφαιρο. Τι πουλάνε οι ελληνικές ομάδες; Πολλά άλλα εκτός από ποδόσφαιρο. Πουλάνε (πουλάμε) οπαδισμό, νίκες, πρωτοσέλιδα εφημερίδων, γκρίνιες για τη διαιτησία και μάλιστα πολύ ακριβά. Ποδόσφαιρο όχι.

Σκοπός

Πουλάω ποδόσφαιρο σημαίνει ότι έχω μια εταιρεία που ο σκοπός της είναι να παρουσιάζει μια ομάδα που να παίζει το ποδόσφαιρο που διασκεδάζει το κοινό. Ακόμα πιο πολύ θα 'λεγα ότι ο σκοπός είναι το κοινό αυτό να το εθίσεις, να το φέρεις δηλαδή σε ένα σημείο που να μην μπορεί χωρίς εσένα, γιατί αυτό που του παρουσιάζεις το γεμίζει, το κάνει να νιώθει τυχερό που συμμετέχει. Εδώ η χαρά είναι συνώνυμη των τίτλων: για να χαίρεσαι πρέπει να κερδίζεις. Το αν τον πρωταθλητισμό τον πληρώνεις ακριβά, το αν δεν βγάζεις ποδοσφαιριστές, το αν τελικά κερδίζεις χωρίς να προοδεύεις, δεν προβληματίζει.

.....

Οι άλλοι, όμως; Εγώ στο ελληνικό πρωτάθλημα βλέπω 7-8 ομάδες με ταβάνι την 4η-5η θέση. Κι όμως, ούτε οι άνθρωποι που διοικούν τις ομάδες αυτές δεν προτάσσουν ως στόχο τη δημιουργία θεαματικών ομάδων, που να δίνουν στον ποδοσφαιρόφιλο έναυσμα να πάει στο γήπεδο. Αλλάζουν προπονητές, ποντάρουν σε συντηρητικούς μέντορες του 1-0, πωρώνουν οπαδούς, υιοθετούν αντιλήψεις όσων κάνουν πρωταθλητισμό, ακόμα κι αν ο στόχος είναι η παραμονή στην κατηγορία.

Τάχα μου

Θα πει κάποιος ότι δεν έχουν τον Βενγκέρ. Ενώ αν τον είχαν, θα τον άφηναν τάχα μου να δουλέψει…
"

Και σκέφτομαι φωναχτά και δεν με ενδιαφέρει αν στραβομουτσουνιάσει ο Διογίτο ή αν στεναχωρηθεί ο Τσακίρης.
Εναν τέτοιο προπονητή εμείς είχαμε. Τον λέγανε Λίνεν και τον διώξαμε γιατί ..., γιατί ακόμα δεν καταλάβαμε γιατί. Και τώρα έχουμε τον Αιμιλιάνο Φερέρα που σαν νέος Ζαπάτα πάει εκατό χρόνια μετά να καταλάβει τη Δευτέρα τα τείχη της δικής μας πόλης του Μεξικού. Μόνο που ο αυθεντικός είχε τον κόσμο πίσω του, ενώ ο δικός μας έχει τον Όμο και τον Μπαρόνι.

Υ.Γ. Τον είχαμε και τον χάσαμε. Και τώρα αντε βρες αντικαταστάστη.